Copeland Pass

Hallo beste mensen,
Eerst wil ik even laten weten dat ik nog leef, dus dat is in ieder geval goed nieuws, het is altijd fijn om na een avontuur de dingen te vertellen, als alles weer een beetje op orde is, dat geeft altijd een geruststellender beeld. Helaas zit ik nog midden in mijn avontuur, maar ik zal bij het begin beginnen. Op dinsdagochtend begonnen aan de Copeland track, mijn backpack en rugzak op mijn buik moeten samen meer dan 20 kilo gewogen hebben, dus het was een zware wandeling, en ik was dan ook erg blij toen ik de welcome flat hut zag. die avond in de hot pools geweest, heerlijk voor mijn vermoeide spieren. vooral mijn heupen deden erg veel zeer door de zware backpack.
volgende dag weer vertrokken, en naar de volgende hut gelopen. de eerste dag was trouwens een 5 uur durende wandeling, en de tweede dag 3 uur, maar veel zwaarder.
De dag daarna had ik nog steeds in mijn hoofd om over de top te klimmen, en wonder boven wonder voelde ik me erg goed, het eerste stuk was dan ook al snel gelopen, en omringd door gletsjers, Kia's en vele andere mooie dingen mijn ogen uitgekeken. toen ik bij het einde van de track aankwam werd het zwaarder, meer klimmen, en veel losse stenen, ik liep eigenlijk over een puinwaaier. Bovendien kwam er een mist opzetten, dus ik besloot dat het het beste was als ik doorzette en over de top klom, aan de andere kant moest het beter weer zijn. Dat klopte, maar aan de andere kant wachte mij een echt klim, en een ijsveld. Gelukkig hing er een touw, dus tot het ijs kon ik gelukkig klimmen, maar het ijsveld was erg stijl, en er was geen mogelijkheid dat ik er overheen kon lopen. ik besloot om naar het stuk met het minste ijs te klimmen, en daar naar beneden te glijden, in een beheerst tempo. zo gezegd zo gedaan, maar glijden doe je niet beheerst, dus ik ben zo'n 50 meter met een rotvaart naar beneden gegleden, en er godzijdank alleen bloedende handen en benen aan overgehouden. mijn broek was totally naar de klote. Ook een van mijn heupbevestigingen van mijn backpack was losgerukt, maar verder was ik in orde. Door mijn bloedende handen niet meer inh staat om naar de copland shelter te klimmen, de dichtsbijzijnde hut, dus besloten naar beneden te lopen, via de rivier. Slecht idee. rond 7 urr savonds uitgegleden in de rivier, zo'n 8 meter omlaag, en weer ontzettend veel geluk gehad, alleen een gebroken nagel. alles was nat, en toen ik probeerde uit die kloof te klimmen, ben ik weer teruggevallen. Dat was genoeg, en op een klifje ter groote van twee zitvlakken van een stoel mijzelf en mijn tassen onder mijn zeil gepakt, ik had nog een stel droge kleren, de rest was nat geworden. niet geslapen, teveel wind, mijn zeiltje klapte de hele tijd weg, en bovendien moest ik alle kleren bij elkaar houden, zodat ze niet verder naar beneden vielen. uiteindelijk in de morgen om half acht opgestaan. Een spijkerbroek, mijn gestreepte trui, mijn gewone schoenen, een onderbroek en mijn groene t-shirt waren naar beneden gevallen. Besloten dat het het beste was als ik niet meer op mijn spullen lette, maar op mijn eigen leven, ben ik zonder iets, behalve een trui, broek en t-sirt naar beneden geklommen, een gevaarlijke klim, en onmogelijk met tas. na ongeveer 2 uur beneden bij de tasman glacier aangekomen, en vervolgens weer omhoog moeten klimmen, ik wist dat de hookerhut daar ergens moest zijn. ondertussen had ik al 20 uur niks gegeten, en alleen een paar slokken water gehad, dus aan het eind van mijn krachten. bovendien bloedde mijn vingers nog steeds, zeker omdat ik ze wel moest gebruiken voor het klimmen. Wonder boven wonder was ik boven aangekomen niet ver van de hut, en na daarheen gestrompeld te zijn meteen een pannetje met water gevuld, want ik stond zo'n beetje op het punt om flauw te vallen. Via de intercom mijn positie en situatie uitgelegd, en via een helikopter opgehaald, nog even naar mijn backpack gezocht, maar de wind was te hard om te zoeken.

beneden in mount cook village aangekomen eerste hulp gehad, ik heb een flinke vleeswond in mijn linkermiddelvinger. toen wat te eten gekregen, en toen naar een ander dorpje gereden, ben de naam vergeten. daar naar een dokter geweest die wat ijzerdraad door mijn vinger heeft gehaald. weer bijna flauw gevallen daar. Toen ben ik door de politieman die mij steeds overal heen gereden heeft naar de backpackers gebracht, en ben daar meteen naar bed gegaan.

Het is nu zo, ik leen geld van de politie totdat ik of mijn tas terug heb, of contact heb gemaakt met phil, het lijkt me het beste om hem hulp te vragen. De kans is groot dat mijn tas daar blijft, levens redden is erg belangrijk, maar voor een tas gaan ze niet zomaar omhoog, ik moet dus geluk hebben met het weer, en ze gaan alleen omhoog om de copeland shelter te controleren, maar ik moet zeker drie dagen wachten voor een resultaat. niet erg, het enige wat ik nu kan doen is eten, slapen, drinken en strompelen.

In de reacties graag alleen bemoedigende woorden, ik weet maar al te goed hoe stom ik ben geweest en in wat voor gevaarlijke situaties ik was, ik heb erg veel geluk gehad, laten we zeggen dat de kans 70 procent was dat ik het niet zou hebben overleefd. Mam, wees niet bang, ik heb het overleefd, alles komt goed, en, dat is waarschijnlijk belangrijker, ik zal het niet meer doen.

Dan de financiele situatie, ik hoef niet te betalen voor de helikoptervlucht, 90 dollar voor de dokter, het enige wat duur kan worden is de vlucht om mijn tas terug te krijgen, maar ik wil mij tas terug.

Ik hoop de volgende keer met beter nieuws te kunnen komen.
Liefs,
Qiwi