Boeddhisme in Borneo

En weer een week voorbij! We zijn wederom druk bezig geweest met het inventariseren, al hadden we deze keer een iets kortere week door verschillende andere activiteiten. De eerste was het ophalen van een paar boeken die ik had laten bezorgen vanuit Sabah, die me konden helpen bij het identificeren van de bomen in deze regio. Dat bleek een beetje tegen te vallen, maar het zijn in ieder geval handige boeken om erbij te hebben. Maar goed, aangezien het postbureau alleen doordeweeks open was koste ons dat alweer een dag. De rest van de week zijn we wel aan de slag gegaan en hebben we redelijk wat werk verzet, dus we zijn op de goede weg, maar er moet nog een hoop gebeuren! Halverwege een van de lijnen die we in het bos moesten hakken om ons een weg te banen door alle vegetatie stuitte Jorn op een mooie groene slang. In eerste instantie dacht ik dat het om een vrij onschuldige slang ging, de duidelijke driehoekige kop was onmiskenbaar van een Viper, en die waren niet zo giftig, dacht ik. Thuisgekomen toch maar even gecheckt, maar dat bleek toch tegen te vallen. Een beet van deze Waglers Pit Viper was meestal niet ernstig, maar kan dodelijke gevolgen hebben. Weten we dat ook weer. De dag erna zat hij er trouwens nog steeds, op dezelfde plek, dus dat gaf me wat rust aangezien ik dan in ieder geval wist waar hij zat. Donderdag zijn we niet naar het veld geweest aangezien we ons woensdag allebei iets teveel hadden uitgesloofd. In plaats daarvan zijn we naar de bibliotheek geweest waar ik begonnen ben aan de grote klus om alle jaarlijkse rapporten van het Sarawak Forestry departement door te nemen. Dit is een van de manieren om te achterhalen wat de historie is van de handel in de Illipe noten. Vrijdag konden we ook al niet naar het veld, omdat we waren uitgenodigd door Ernest Chai, een van onze supervisors, om mee te lopen in een boeddhistische parade. Jawel, het was vrijdag namelijk de geboorte van de Boeddha, en dat word hier door de (Chinese) gemeenschap uiteraard gevierd. Zoals ik dacht ik al verteld had waren we al eens bij de tempel geweest waar we een uitgebreide rondleiding hebben gehad, maar deze keer werden we om 7 uur ‘s ochtends opgehaald en naar de tempel gebracht, waar we eerst ontbijt kregen en daarna wederom rondgeleid in alle feestelijke activiteiten. Al snel moesten we meedoen met het traditionele “wassen van de boeddha” waarbij je een beeldje van de boeddha drie keer moet besprenkelen met een lepel water. De gedachte erbij is dat je de zonden wegwast, niet die van de boeddha zelf overigens, want die is al verlicht, maar die van jezelf. Het Boeddhistische geloof is volkomen anders dan elk ander geloof, en ik kan me er ook veel beter in vinden. Het is overigens niet eens een geloof, maar meer een levenswijze. Het wegspoelen van de zonden is dus ook geen vrijbrief, maar meer een kans om stil te staan bij hoe je leeft en hoe het misschien beter zou kunnen.
Afijn, nadat we dat gedaan hadden, en de volgende in de rij (van enkele honderden mensen) aan de beurt was, werden we toch weer teruggehaald en moesten we de ceremonie nog een keer doen, want het was niet op de foto vastgelegd, en ja, die twee blanke jongens moeten natuurlijk wel vastgelegd worden. Vervolgens werden we gevraagd om mee te helpen bij het koken, want er werd voor al die bezoekers, en dan praten we echt over duizenden mensen op een dag, gratis gekookt. Deze vegetarische noodles moesten natuurlijk alla minute gewokt worden, en daar wilden ze de westerlingen natuurlijk maar wat graag bij hebben! Dus terwijl er lustig over ons gepraat werd en iedereen foto’s maakte zorgden wij ervoor dat er wok na wok gebakken werd en in bakjes gedaan werd voor de gasten.
Gelukkig werden we daarna even naar ons hostel gebracht waar we meteen in slaap zijn gevallen om een kleine 2 uur later weer opgehaald te worden voor de grote optocht. We kregen een flesje water met daarop een lotusbloem gemaakt, volledig met de hand natuurlijk. Daarin zat een kaarsje en daarmee zouden we dan achter een praalwagen aanlopen. De optocht bestond uit een stoet van alle boeddhistische tempels in Kuching, en dat zijn er een stuk of 15. Elke tempel heeft zijn eigen wagen en aankleding, en uiteraard zijn er prijzen te winnen. Toen we met de bus naar de plek van bestemming werden gebracht had het net heel hard geregend, maar we hoopten dat het droog zou blijven die avond. Aangekomen op bestemming viel pas op hoe groot heel het evenement eigenlijk was. Elke tempel werd vertegenwoordigd door een eigen monnik, en dat is heel wat! “Onze “ monnik kwam helemaal uit Taiwan! Er werd verzameld op een sportveld, en dat stond vol met groepen netjes gesorteerde Aziaten, en twee Nederlanders. Iedereen zijn eigen kleur, in nette rijen. Na een korte toespraak en wat vuurwerk vertrokken de tempelgroepen een voor een en natuurlijk toen we net onder de overkapping doorliepen richting stad begon het te hozen. Gelukkig was de bui maar van korte duur en we werden er alleen maar lekker fris van. Tijdens de gehele optocht bleef het droog, maar de nachtlucht was wel de hele tijd gevuld met bliksemflitsen. Weer terug op het sportveld waren de meeste mensen hun verlegenheid wel kwijt en werden we telkens opnieuw gevraagd of we op de foto wilden met iedereen. Na een korte busrit konden we eindelijk bij de tempel een beetje eten en werden we weer thuis afgezet. Uiteraard valt er nog veel meer te vertellen, maar laten we de foto’s maar voor zichzelf spreken.