Reaching the Summit

Hoi Hoi,
En we zijn weer een week verder! Hoewel gepland als een volle werkweek in het bos, is dat in de praktijk iets anders uitgevallen. Maandag met goede moed begonnen, maar door een vroege tropische bui om 3 uur al het bos uitgejaagd. Dinsdag zat de motivatie bij ons beide niet echt mee, en besloten we na het ontbijt terug te keren naar het hostel om de dag alsnog goed te besteden aan de theorie van het onderzoek, maar fysiek even wat rust te nemen. Woensdag hadden we een afspraak gepland met Malcolm, onze begeleider, om ons internet weer aan de praat te krijgen en de voortgang van het onderzoek door te nemen. Aangezien we toch in het Semengoh center waren besloten we die middag eindelijk maar eens een bezoekje te brengen aan de Orang Oetangs. Helaas was etenstijd net voorbij, dus hebben we niet de hele groep kunnen zien, maar een van de moeders met haar kleintje kwam voor onze neus omlaag uit de boom, om de rest van de terugweg naar hun stuk bos via het voetpad af te leggen. Dat gaf ons de kans om ze van wel heel dichtbij te zien, en we moesten letterlijk van het pad af om ze er langs te laten. Donderdag was het tijd voor ons wekelijks bezoek aan de bibliotheek, waar ik de zoektocht in de 1950-2010 annual reports van het Forestry department heb afgerond, en een lijstje bronnen aan de medewerkster heb overhandigd, waar ik in ieder geval een bijzonder handige bron al van heb ontvangen!
Vervolgens was het alweer vrijdag, en toen hadden we weer een afspraak, dit keer met Ernest Chai, onze senior begeleider, die graag eens een keer met ons mee wilde in het veld. Zodoende hadden we gratis en makkelijk vervoer het veld in, en konden we meteen uitleggen hoe ons werk precies ging. Die dag zijn we wat eerder terug gegaan omdat het alweer tijd was voor het weekend, en we nog wat dingen moesten regelen in Kuching.
Dit weekend zouden we net als vorige week weer een halve dag strand en een halve dag wandelen doen, maar dat bleek iets anders uit te pakken. Deze keer stond de Mt. Santubong track op de planning, en alhoewel er 3 uur ‘one-way’ voor stond gepland, dacht ik dat we dat wel iets korter konden maken als we een beetje doorliepen. Dat werkte voor het eerste deel van de route best aardig, al kwamen we steeds meer touwen tegen die hielpen om omhoog te komen langs de steeds steiler wordende route. Vanaf de tweede helft bleek dat er van het lopen weinig meer over was, en moesten we handen en voeten gebruiken om op de rotswanden en langs de boomwortels omhoog te komen. Gelukkig waren er voldoende touwladders en touwen aanwezig, maar het was stukken zwaarder dan we verwacht hadden. We verbaasden ons over de hoeveelheid Aziatische toeristen die (alhoewel stukken langzamer) met ons mee naar boven klommen, want als wij soms al moeite hadden met de steile klim, dan moest het voor hun helemaal zwaar zijn.
Eenmaal boven op de top gekomen bleek het uitzicht de klim natuurlijk helemaal waard! 810 meter hoog torent deze berg uit over de vlakke omgeving, waardoor je bijna 360 graden om je heen kan kijken. Omdat de berg zo steil is (de klim stijgt naar 810 meter in slechts 3 kilometer) lijkt hij nog hoger, en het strand beneden lijkt bijna direct onder je te liggen. Zelfs de temperatuur word door een aangename bries lekker! Helaas moesten we na even genieten de terugtocht weer aanvaarden, en na weer 3 uur naar beneden geklommen te zijn voelden we onze benen wel. Deze keer was er ook geen tijd meer voor het strand, tot grote teleurstelling van Jorn. Vandaar dat we volgend weekend volledig gaan besteden aan die activiteit. Maar eerst weer een week doorwerken in het bos!