World music Rainforest festival @Sarawak Borneo

Yes, daar ben ik weer!
Na een internetloze week, afgezien van wat irriterende pogingen op een computer uit het stenen tijdperk, ben ik eindelijk weer online, en kan ik rustig verhaal doen van een van de hoogtepunten van mijn tijd hier in het verre oosten. Maar we beginnen bij het begin:

Na vertrokken te zijn van het eiland eerst een nachtje doorgebracht in het pittoreske Mersing, waar ik inmiddels helemaal thuis ben. De volgende dag met de bus vertrokken naar JB (Johor Bahru), geheel volgens schema, nouja Maleisisch schema dan.

Met de taxi naar het vliegveld, en daar mijn eerste serieuze boekenwinkel in Maleisie gezien. 2 boeken en een National Geographic later was het tijd om in het vliegtuig te stappen, dat uiteraard pas begon te boarden toen het al lang en breed in de lucht had moeten zitten. Aangekomen in Kuching opnieuw de taxi gepakt naar ons hostel, en daar begon de vakantie pas echt.

Met een rooftopbar, mijn eerste warme douche sinds ik hier zit, en een pooltafel kwamen we de eerste avond niet het hostel uit, en de tweede avond eigenlijk ook niet.

De derde dag was het tijd om naar het festival zelf te vertrekken, een uur rijden uit Kuching. Het was kleiner als ik had verwacht, met twee mainstages, waarvan er steeds een speelde, maar de setting was perfect! Overdag waren er workshops, dansen en rare imstrumenten, en kraampjes met lokaal eten en traditionele culturele lokale weetikveelwat. Savonds gingen dezelfde muziekanten die je smiddags zag optreden op het grote podium, alleen of samen. Hierdoor kreeg je hele leuke combinaties als afrikaanse muziek met japanse of braziliaanse, en het klonk fantastisch. Snachts sliepen we op de camping, we hadden matjes en tenten gekocht, maar uiteindelijk bleken de driepersoonstenten net genoeg ruimte te hebben voor 1 persoon en wat rugzakken, dus ik heb op mijn matje op een tafel onder een afdak gelegen. Goed te doen met wat alcoholische versnaperingen achter de kiezen en de regen om de muskieten weg te houden, maar erg slecht op de hetere dagen, wanneer je elke keer als je in slaap leek te vallen werd wakker gezoemd. Sochtends kon je dan gelukkig wakker worden in de warme zee, en als je het lome dobberen zat was kon je een frisse duik nemen in het natuurlijke rivierzwembadje op de camping.

Tijdens een van de avonden moest ik mijn EHBO-kennis weer even tevoorschijn halen omdat een 16jarige Maleisier behoorlijk wat te veel in het glaasje had gekeken en niet meer zo goed reageerde op de wereld om hem heen. Toen de ambulance na anderhalfuur nog niet kwam, en zijn "vrienden", die hem eigenlijk alleen maar vaag kenden, langzaam weg begonnen te lopen hebben we hem in een bus gedropt in de hoop dat de jongens hem in zijn kamer in het hostel waar hij sliep zouden brengen. Maleisie ten top, maar het is naar dat je compleet hulpeloos bent op het moment dat het systeem niet werkt.

Op de laatste dag van het festival kwamen ook Jorn en Darrel aan, en hebben we de rest laten zien dat ook Nederlanders goed zijn in feesten.

De dagen na het festival hebben we voornamelijk doorgebracht met relaxen in hostel, al hebben we ook nog een bezoek gebracht aan een Orang oetan centrum waar ze de apen langzaam laten verwilderen. Ze worden alleen nog gevoerd, en dat kunnen wij dan op veilige afstand zien. Dat ze toch echt wild zijn werd ons verfrissend duidelijk gemaakt door de uitvergrote foto's van een man die het slachtoffer was geworden van een wat extra hongerige Orang oetang. Hij had wat voedsel bij zich, en blijkbaar wilde de aap het ook, en die heeft meteen wat vingers en een deel van zijn voet meegenomen.
Verder zijn we een dagtocht gaan doen in Bako national park, een "Heath" forest of Kerangas, met onder andere de pitcherplants. Erg leuk om een deel van je studie zo in werkelijkheid te zien, maar gezien het feit dat dit bericht al behoorlijk lang is zal ik jullie de uitleg niet aandoen.

En toen was het tijd om weer terug te gaan. Met een ietwat triest gevoel onze spullen gepakt en naar het vliegveld vertrokken. Toen de man bij de incheckbalie ons vertelde dat onze vlucht gister was, kon ik dus ook alleen maar lachen. Doordat we de vlucht al enige tijd geleden hadden geboekt, en ik er sindsdien niet meer naar om had gekeken hadden we ons een dag vergist. De keus was snel gemaakt, en daar gingen we weer, terug naar Kuching voor een extra dagje relaxen.

Dat is nu allemaal voorbij, en de vlucht vandaag ging wel door. De landing was een van de hardste die ik ooit gehad heb, en dat vond de steward ook, die opmerkte dat hij de piloot een biertje zou aanbieden namens ons, zodat de volgende landing hopelijk zachter zou zijn.

Op het moment zit ik weer in mijn vaste internetcafe in Mersing, nadat ik gegeten heb in mijn vaste restaurant, en zodadelijk ga slapen in het niet airconditioned shophouse van het resort. Maar morgen komen mijn moeder en klaas en ga ik ze laten zien wat ik het afgelopen halfjaar gedaan heb op het eiland.

Sorry voor het lange verhaal, maar ik heb zelfs nu nog niet alles kunnen vertellen!