Familiebezoek op Bonaire

Hallo Nederland!
Het is weer tijd voor een teken van leven uit het zonnige Bonaire.
Uiteraard ben ik weer een stuk verder opgeschoten met het veldwerk, maar wat dat betreft is er niet gek veel nieuws te vertellen. Ik loop nog steeds samen met Barry elke werkdag zoveel mogelijk transecten, afgewisseld met een keer per week een bezoek aan mijn enclosures. Tijdens dat wekelijkse bezoek word er in de enclosures gekeken naar nieuwe uitwerpselen van Leguanen, en in de controleplots naar zowel geiten als leguanen keutels. Wat dat deel van het onderzoek betreft begin ik af en toe wel een beetje te twijfelen hoeveel ik er daadwerkelijk aan ga hebben voor mijn resultaten. Met leguanen is het namelijk heel duidelijk gebleken dat ze een vaste plek hebben waar ze hun behoefte doen, wat wil zeggen dat de plots waarin ik leguanenpoep aantref vaak hetzelfde zijn. Voor de geiten is het meestal afhankelijk van de aanwezigheid van een geitenpaadje door het plot. Als die er is heb ik steeds gegarandeerd nieuwe keutels, in de andere plots bijna nooit. Maar goed, dit moet natuurlijk allemaal straks uit de uiteindelijke analyse blijken. Voor nu doe ik gewoon elke week braaf alle plots controleren. Het is niet zo’n vies werkje als dat je denkt hoor, aangezien het hier erg warm en droog is (het heeft hier in de afgelopen drie weken geloof ik 2 keer een spatje geregend) is alle poep helemaal droog.
Met de transecten gaat het dus ook goed, het is dan wel niet mijn onderzoek, maar het is erg gezellig om met Barry erop uit te trekken. We zijn al over de helft van de 200 transecten die we moeten lopen. Dat gaat dan als volgt: Met de GPS lopen we langs de weg totdat we bij het begin van een nieuw transect zijn. Die liggen altijd 15 meter van de weg af om verstoring van de natuurlijke situatie door de weg te minimaliseren. Ze liggen wel allemaal dwars aan een weg gesitueerd, omdat het anders onbegonnen werk is om overal te komen. Bij het begin van het plot pak ik dan mijn machete erbij en Barry zijn veldformulier. Waar nodig hak ik dan de Opuntia cactussen en prikkelstruiken aan de kant zodat hij min of meer ongehinderd door kan lopen. Om de zoveel meter hak ik een markering in een boom of cactus zodat hij makkelijk kan zien waar de lijn van het transect loopt. Vanaf die lijn noteert hij iedere cactus (afgezien van de opuntia) die hij tegenkomt, en dat zijn er af en toe nogal wat. Een transect is 100 meter lang, dus daar ben je zo natuurlijk! Nee dus. De snelste transecten (geen enkele cactus aanwezig en makkelijk terrein) worden door ons in een kwartier gelopen. De zwaarste transecten kosten ons tegenwoordig meer dan een uur en over het eerste transect dat we samen liepen hebben we een hele middag gedaan. Dat geeft dus al aan hoeveel cactussen er genoteerd worden en hoeveel Opuntia’s er sneuvelen door mijn machete…
Verder heb ik samen met Barry op uitnodiging van Elsmarie een 2e bezoek gebracht aan Klein Bonaire. Elsmarie is daar bezig met een herbebossingsproject, en had ons bij ons vorige bezoek verteld dat zij nog nooit naar het midden van het kleine eiland was geweest. Dat klinkt voor mij natuurlijk onmiddellijk als een uitdaging, aangezien Elsmarie de enige is die de afgelopen 40 jaar überhaupt op het eiland heeft rondgelopen, met uitzondering van de toeristen die angstvallig op het strand blijven. Het binnenland van Klein Bonaire heeft namelijk zijn eigen afweer mechanisme; het haarscherpe grillig gevormde koraalgesteente met overal gaten en losse brokken, gecombineerd met de brandende tropenzon en geen enkele boom om onder te schuilen voor de hitte. Er is dan ook niks van interesse aanwezig op het eiland voor de gemiddelde toerist op teenslippers. Maar voor ons dus wel! Het eiland is al voor meerdere decennia ontdaan van geiten (eigenlijk is alles wat leefde toendertijd van het eiland gehaald) en daardoor is het een perfect voorbeeld van natuurlijke regeneratie. En dus hebben Barry en ik de uitdaging aangenomen om deze regeneratie met eigen ogen te zien, ook in de binnenlanden van het eiland. Het was een warme dag, en aangezien mijn lange veldbroek echt heel vies was had ik besloten om mijn kniebroek aan te trekken, waardoor mijn benen er aan het eind van de dag uitzagen als een veel gebruikte kattenkrabpaal door al de struiken en houtachtige kruiden die ruim aanwezig waren. Maarrr… het was het waard! Bij elke ‘nieuwe’ soort (nieuw op klein Bonaire) maakten we uitbundig foto’s en namen we de GPS coordinaten. Voor Barry zijn onderzoek komen we hier waarschijnlijk nog wel terug, maar dan met een lange broek.
Afgezien van het veldwerk zijn er natuurlijk ook de nodige activiteiten ondernomen in de schaarse vrije tijd die ik heb. Bastiaan is samen met Wendy langsgekomen voor een zonvakantie en om eens te kijken wat ik hier nu weer aan het doen ben. En daardoor had ik een extra excuus om er af en toe eens lekker op uit te trekken met hun en het eiland te verkennen; wandelend, met de auto, zwemmend, snorkelend, zeilend en surfend!
Uiteraard heb ik ze ook de tijd gegeven om af en toe lekker met z’n tweetjes niets te doen, of ze de onderwaterwereld van Bonaire laten verkennen met een paar zuurstoftanks op de rug, iets wat ik hier ook nog steeds moet gaan doen. Een van de hoogtepunten van hun verblijf was toch wel het surfen. Bastiaan en ik hebben dat vroeger vaak gedaan, en na een beetje oefenen konden we het weer net zo goed als toen, waardoor we vele uurtjes stampend op de golven hebben doorgebracht. Dat er per ongeluk een surfzeil sneuvelde mocht de pret dan ook niet drukken!
Aan al het leuks komt natuurlijk een keer een eind, en vandaar dat nadat Bastiaan en Wendy weer in het vliegtuig waren gestapt, de afgelopen week volledig in het teken stond van transecten en nog meer transecten. Ik heb het zelfs zo druk gehad met deze week dat ik helemaal vergeten ben m’n weekend te plannen, dus dat ga ik nu maar eens snel doen!