Vakantie op Curaçao

Bon dia vanaf Curaçao! Het is dan eindelijk vakantie, en daar geniet ik lekker van door vrij weinig te doen. Maar hoe kom ik hier nu weer terecht? Laten we maar weer eens bij het begin beginnen.
Na het bezoek van Dolfi, die zeer behulpzaam bleek te zijn in het fine-tunen van mijn onderzoek zonder daar enorme veranderingen in aan te brengen, waren er wel een aantal klusjes bijgekomen. Zo wilde hij graag de grassoorten binnen een plot toch bij naam genoemd hebben (ik had ze allemaal “gras” genoemd) en verder wilde hij wat metingen hebben van de hellingshoek, bedekkingsgraad en aanwezige stenen in de plots. Ik had hier wel wat algemene data over verzameld, maar met de door hem voorgestelde metingen kun je de plots ook daadwerkelijk met elkaar vergelijken, een goede optie dus. Maar het betekende wel allemaal wat extra werk natuurlijk en om dat zo aan het eind van je onderzoek nog te horen is soms wat lastig. Maar na een paar dagen hard doorwerken heb ik het samen met Barry toch voor elkaar gekregen alle metingen te kunnen doen.
Begin Mei zijn onze 2 andere projectgenoten, Nikkie en Kevin alvast vertrokken naar Nederland. Zij hadden hun onderzoek strak gepland zodat het laatste veldwerk nog 2 dagen voor vertrek gedaan moest worden. Het is allemaal gelukt, maar ik ben blij dat ik zelf wat meer ruimte heb genomen zodat ik zonder stress alles af kon maken.
Met z’n tweeën overgebleven hebben Barry en ik een rustig weekje gehad waarvoor we een lijstje hadden gemaakt met daarin alle dingen die we nog wilden doen. Zo hebben we ’s avonds een plek bezocht waar we kerkuilen hebben gespot en hebben we de barbecue helemaal meegesjouwd naar de ‘Caracara-rots’ waar we met enorm veel wind genoten hebben van wat vlees terwijl een volle maan langzaam opkwam.
In de 2e week van Mei waren we niet langer met z’n tweeën, want mijn lieve vriendinnetje is helemaal vanuit Nederland overgevlogen om even een kijkje te komen nemen bij wat ik allemaal aan het doen ben. Omdat wij allebei nog geen rijbewijs hebben was dat niet heel erg makkelijk, omdat alle activiteiten op Bonaire toch wel ingericht zijn op auto’s. Maar dat hield ons niet tegen, want we hebben 2 mountainbikes gehuurd en daarmee hebben we toch een groot deel van het eiland kunnen verkennen. Gelukkig werden we daarbij geholpen door Barry, die ons met de auto vaak ergens afzette of ophaalde, zodat we niet alles op de fiets hoefden te doen (van de Nederlandse tegenwind kennen ze hier namelijk een wat sterkere variant). Ondanks dat we ons hadden voorgenomen lekker rustig aan te doen, hebben we toch een behoorlijk aantal dingen van ons lijstje kunnen strepen: Een bezoek aan Klein Bonaire, grottenexpedities, een tour door de “Kunuku’s” (platteland) van Bonaire, de Brandaris beklommen, het park bezichtigd, Kralendijk en Rincon bezocht en ga zo maar door. Ik heb zelfs nog een echte duik kunnen maken onder leiding van Luigi, een lokale Junior Ranger die ook met Nikkie een aantal duiken heeft gemaakt. Onze duik was bij ‘Helma Hookers’, een afgezonken schip op ongeveer 30 meter diepte (ja dat is iets dieper als dat ik met mijn duikbrevet officieel zou mogen).
Na deze drukke week heb ik met Roos Bonaire gedag gezegd en zijn we in een klein vliegtuigje (met 8 passagiers zat het propvol) naar Curaçao gevlogen. Dat was een leuke ervaring, want het is iets totaal anders dan met een groot vliegtuig!
Curaçao is wel even wennen, na drie maanden wonen in een nationaal park waar je nauwelijks iemand ziet is dit eiland ineens erg druk! Veel auto’s en veel meer mensen zijn er hier overal en de kneuterige, slaperige sfeer van Bonaire is vervangen door nors kijkende locals, afgewisseld door de massa’s roodverbrande Nederlandse toeristen die door Willemstad slenteren. Opvallend aan Nederlandse toeristen hier is de nog steeds aanwezige imperialistische attitude. Een soort van schaamteloze aanwezigheid in het straatbeeld met veel herrie en een kledingstijl die meer thuishoort in hun eigen achtertuin. Wat dat betreft kan ik me goed voorstellen dat de locals er nors van gaan kijken…
Roos en ik wilden vandaag eigenlijk naar het Christoffelpark, maar dit plan is ergens tussen het opstaan en het ontbijt gestrand omdat we eigenlijk vooral zin hebben om even rust te nemen en lekker niets te doen in ons appartementje, dus we kijken zo dadelijk wel wat we nog gaan ondernemen.
Nog maar een paar daagjes en dan is het alweer tijd om naar het zo te horen nog steeds koude kikkerlandje te gaan. Roos gaat iets eerder en ik vlieg dan nog even terug naar Bonaire (het spaart wel fijn stempels in mijn paspoort op deze manier) om mijn verblijf in het park nog even schoon te maken en afscheid te nemen van alle mensen daar. Wie weet schrijf ik in Nederland nog wel even een thuiskomstberichtje, en anders, tot in Nederland!