Reforestation in progress

En zo vloog er alweer een maand voorbij!
Ja en nee natuurlijk. Het gevoel van een warme douche ben ik inmiddels al bijna vergeten en de behoefte aan een wasmachine die je kleren schoonmaakt in plaats van alleen maar nat is inmiddels verholpen door het ouderwetse handwassen (beter gezegd; rondstampen in een grote teil gevuld met warm waswater en hele, hele vieze kleren). Aan de andere kant is het alweer een maand geleden dat ik mijn vriendinnetje gezien heb en die mis ik natuurlijk wel steeds meer.
Gelukkig is er meer dan voldoende afleiding voor me. Momenteel ben ik letterlijk van zonsopgang tot zonsondergang aan het werk en stort ik me vol plezier in alle lopende projecten en projectjes die zich aanbieden op Kunuku Dos Pos. Als ik er de puf voor heb kruip ik savonds nog even achter de laptop om de meest belangrijke zaken te noteren om er voor te zorgen dat ik het na mijn stage ook nog weet en de volgende vrijwilligers begrijpen wat ik allemaal heb opgezet.
Het grote project van deze maand en de reden dat we momenteel met heel het team alle zeilen bijzetten is het reforestation project. Inderdaad, dat is waar ik hier voor ben. Het is dan ook de reden dat ik elke dag als de laatste zonnestralen verdwijnen achter Montana (de berg die begint in onze achtertuin) mezelf afvraag of ik wel alles heb gedaan wat ik die dag gepland had. Vaak probeer ik daarna in de korte tropische schemering nog de laatste dingetjes af te maken totdat het te donker word om iets te zien. Toch is het een heerlijk gevoel om met de zon op te kunnen staan en met diezelfde zon te stoppen met het werk. Mijn daglicht ritme gaat zelfs zover dat ik tot op heden nog geen enkele dag mijn wekker heb moeten zetten! Voor de eerlijkheid moet ik daar wel bij vermelden dat mocht het voorkomen dat ik een enkele keer tot 8 uur doorslaap, ik word gewekt door een kakofonie van hongerige papegaaien, die hun ochtendvoedersessie altijd met veel lawaai verwelkomen.
Terug naar het project: na maanden voorbereidingen treffen op het gebied van landschapsanalyse, het bestuderen van bodemkaarten en andere literatuur uit het tijdperk van koloniaal Bonaire, was het eindelijk zover dat het planten kon beginnen. Maar niet voordat we in de rotsachtige bodem van onze eerste exclosure 142 plantgaten hadden “gegraven’. Misschien is uithakken een beter woord. Op 23 Januari hebben we vervolgens met een groepje enthousiaste STINAPA Junior Rangers een groot deel van de geselecteerde bomen uitgeplant. Dat ging als volgt: eerst hebben we in elk gat een paar scheppen compost samen met wat water gedaan, om de bomen een snelle start te geven. Vervolgens haalden we voorzichtig de planten uit de potten en konden ze eindelijk de volle grond in. Nadat alle wortels waren afgedekt en aangedrukt werd er om alle boompjes een mooi dijkje gebouwd met alle grond die over was. Op die manier kon het water dat we ze gaan geven niet wegstromen naar de zijkant. Nadat de Rangers vertrokken waren en we de rest van de bomen ook de grond in waren, was het tijd voor de nazorg. Elke boom krijgt zijn eigen stok, zodat ze wat stevigheid hebben totdat alle wortels grip hebben gevonden in de rotsbodem. Als laatste moesten we ze beschermen tegen het legioen hongerige leguanen dat geduldig zat te wachten totdat ze zich tegoed konden doen aan de sappige blaadjes. Want het uitsluiten van wilde geiten, varkens en ezels is een ding, maar het beschermen tegen leguanen is een heel ander verhaal! Het hek van de exclosure houd deze beesten niet tegen en het enige wat lijkt te helpen is een zogenaamde “iguana-guard” gemaakt van de takken van de plaatselijke acacia. Deze boom heeft zulke gemene stekels dat zelfs een leguaan het moet afleggen. Maar voordat we alle boompjes hadden ingepakt in een bos acacia-takken was een groot deel al opgegeten. Gelukkig zijn er ook boompjes die in de korte tijd dat ze geplant zijn nu al nieuwe bladeren aanmaken en laten zien dat ze het goed naar hun zin hebben, en dat in de droge tijd!
Omdat we ze om de twee dagen water moeten geven zijn we momenteel bezig met het ontwikkelen van een irrigatiesysteem. Alle pijpen zijn bijna gelegd, maar omdat het een tweedehands systeem is, zitten er drie keer zoveel gaten in dan wij eigenlijk nodig hebben. Dat wil zeggen dat we de komende dagen wanneer we tijd hebben met kit alle gaatjes proberen te vinden die niet direct bij een plant zitten en deze dicht maken.
Los daarvan gaan de dagelijkse taken gewoon door. Zo zijn we momenteel bezig met het bouwen van een extra kwekerij, om de enorme vraag naar boompjes te kunnen bijhouden. Met de huidige kwekerij zorgt het planten van een enkele exclosure ervoor dat bijna een derde van de planten die groot genoeg zijn uitgeplant worden. Omdat we nu nog maar een halve exclosure hebben beplant hebben we nog wat extra, maar aangezien de volgende al gepland staat zal het binnenkort erg leeg gaan worden. Deze extra ruimte moet dus zo snel mogelijk opgevuld worden met nieuwe zaailingen en dat gaan we doen ook! Op het moment hebben we een groot tekort aan nieuwe plantpotten of ‘pollybags’, dat zijn speciale plastic zakjes die gevuld kunnen worden met aarde en een jong plantje. Laatst kregen we weer een nieuwe levering binnen van 100 zakjes, en die waren binnen een dag gevuld. We hebben dus al gevraagd om een levering van 2000 zakjes, maar omdat we op een eiland zitten laat die nog even op zich wachten.
En zo merk ik tijdens het typen dat de zon inmiddels verdwenen is achter Montana en dat het dus hoog tijd is om mijn fiets te pakken en terug te fietsen naar Dos Pos, voordat het te donker word om de weg te zien.
Ayo en tot de volgende keer!