Klein Bonaire

Hey allemaal!
Het zal niet de gehele reis zo druk blijven op waarbenjij.nu, maar zoals eerder gezegd, in het begin is er altijd veel te vertellen en daarbij komt ook nog eens dat de dagen hier in de eerste week van Bonaire razend druk zijn (geweest). Het einde nadert voor onze begeleiders Milena en Pim, en dat brengt straks wat meer ademruimte maar voorlopig nog even wat stress. Alhoewel het verloop van de studie voor mij nu wel duidelijk is, moet er natuurlijk nog een hoop besproken worden voordat zij zich met een gerust hart ons achter kunnen laten.

Belangrijk om te weten voor jullie is dat mijn onderzoek (weer) veranderd is. Ik zal jullie de voorgeschiedenis van mijn ondertussen bijna 5 verschillende onderzoeksonderwerpen besparen, maar neem maar van me aan dat het een pijnlijke en niet altijd rechtvaardige leerweg is geweest. Kort gezegd ben ik nu weer helemaal terug bij af. Bij de begingesprekken van de Bonaire studie zou ik mij namelijk gaan richten op een aantal ‘enclosures’ ofwel afzettingen waar de geiten niet konden komen. Toen is op een gegeven moment besloten dat dit niet langer mogelijk was aangezien de vegetatie al te droog zou zijn door het droge seizoen. Daardoor zou het niet langer mogelijk zijn om de vegetatie te herkennen en te determineren. Als je niet weet wat er in je plot staat dan heeft het inderdaad weinig zin om het te meten, en vandaar dat dit onderzoek verworpen werd.

Aangekomen in WSNP (Washington Slagbaai National Park) bleek dat de vegetatie, ondanks een mager regenseizoen, toch nog behoorlijk groen is. Verder blijkt uit twee nachtelijke tochten dat de krabbenpopulatie van 2 van de 3 soorten die ik zou onderzoeken toch een stuk kleiner is als dat de literatuur mij wilde doen geloven. Alhoewel de heremietkreeft (Coenobita clypeatus) overal in grote getalen aanwezig is, willen de andere twee soorten (Gecarcinus lateralis en Gecarcinus ruricola) zich niet laten zien. Door deze twee observaties is mijn krabbenonderzoek ineens in belangrijkheid gedaald en is er besloten dat de enclosures weer centraal moesten komen te staan.

Het word echter een race tegen de klok om al deze 13 enclosures (en een gelijk aantal inmiddels opgestelde control-plots) te gaan meten voordat echt alle bladeren uitgevallen zijn. Mijn onderzoek zal zich nu richten op de invloed van gatenbegrazing in het WSNP, en dat ga ik dan dus meten door te kijken naar de vegetatie IN de enclosures (zonder geiten dus) en BUITEN de enclosures (de control-plots). Deze control-plots moeten qua vegetatie wel een beetje overeenkomen met de enclosures, en vandaar dat de selectie ervan erg belangrijk is. Al deze control-plots zijn met grote zorgvuldigheid uitgezocht door Milena, Barry en mij.

Nadat ik straks klaar ben met het meten van deze plots en control-plots ga ik ook nog metingen doen naar de aanwezigheid van geiten, leguanen, hagedissen en krabben in de plots en control plots. Op die manier kan ik de relatieve aanwezigheid bepalen van al deze dieren (die toevallig allemaal herbivoor zijn en dus een impact hebben op de vegetatie).
Als kers op de taart voer ik vervolgens ook nog een experiment uit waarbij ik de krabben (de heremietkreeften dan), leguanen en hagedissen een aantal soorten vegetatie te eten geef en kijk welke daarvan ze eten en hoeveel.

Met al die kleine onderzoeken en de data die ik daar uit haal kan ik hopelijk aan het eind van de drie maanden precies zeggen hoe groot de impact is van geiten op de vegetatie, en hoe groot de impact is van hagedissen en krabben op de vegetatie, in een situatie met én zonder geiten.

Je kunt je voorstellen dat de afgelopen dagen dus behoorlijk ingewikkeld en druk waren, zowel fysiek als mentaal en daarbovenop is het ons ook nog eens niet gelukt om het carnaval te gaan bekijken in Kralendijk. Je kunt nu dus wel stellen dat ik niet alleen carnaval in Nederland heb gemist, maar ook nog eens carnaval op Bonaire!

Vandaag hadden we gelukkig een wat rustigere dag. In eerste instantie verwachtte ik juist een nog stressvollere dag, aangezien Milena gister nogal stressvol sprak over de planning van vandaag, maar uiteindelijk bleek dat dus erg mee te vallen. Vandaag zijn we namelijk naar een eiland geweest! Inderdaad zitten we al op een eiland, maar in de luwte van Bonaire ligt een klein onbewoond stukje versteend en verhoogd koraalrif, wat trots de naam Klein Bonaire draagt.

Voordat we daarheen gingen hadden we eerst een meeting met de directeur van het nationale park, de manager, de coördinator van het geitenproject en Paolo, een belangrijke Ranger binnen STINAPA. Nadat we kennis gemaakt hadden hebben we kort gesproken over onze plannen wat betreft de verschillende onderzoeken, waarna we hebben besproken wat de praktische mogelijkheden zijn en hoe de dingen het beste kunnen plaatsvinden.

Toen moesten we vlug in de auto (eigenlijk zit ik standaard achterin de kuip van de pick-up) op weg naar onze watertaxi, geregeld door de maritieme afdeling van STINAPA, want die zou ons naar Klein Bonaire brengen. Het eilandje ligt zo dicht bij dat het lijkt alsof je het zou kunnen zwemmen, maar met de boot is het toch wel een kleine tien minuutjes. Aangekomen werden we op het strand gedropt tussen de Duitse toeristen die letterlijk in schipladingen werden aangevoerd van een van de megagrote cruiseschepen die in Bonaire aangemeerd liggen. Daar moesten we nog 20 minuutjes wachten voordat de projectleidster van het reforestation project op klein Bonaire ons op kwam pikken voor een rondleiding door het eiland.

Ik was direct verrast door de vriendelijke maar directe toon van praten van deze mevrouw. Ik hoor in het buitenland vaak dat Nederlanders zo ‘direct en recht voor z’n raap zijn’, maar hier op de Antillen kunnen ze er ook wat van. Zo is het hier heel normaal om de telefoon op te nemen met “Ja wat?” Ook al klinkt het bijzonder bot, zo is het niet bedoeld!
Het was erg grappig om te zien hoe Milena hier wat minder makkelijk mee om kon gaan en daardoor steeds maar weer een soort van op haar plek gezet werd door de directe antwoorden van de projectleidster. Barry en ik konden het juist wel erg goed met haar vinden. Ze vertelde dat ze nog nooit in het midden van het eiland was geweest in al die jaren dat ze daar al werkzaam is en nodigde ons uit om samen met haar eens een kijkje te gaan nemen in het onbegaanbare, maar daardoor nog relatief onaangetaste middengedeelte van Klein Bonaire.

Na deze interessante dag zijn we nog snel even boodschappen wezen doen in een gelukkig goedkopere supermarkt dan de eerste keer. Na een voedzame maaltijd word het hier in de tropen natuurlijk snel donker en voelt het daardoor ook meteen of het middernacht is. Tijd dus om weer onder m’n klamboe te kruipen!