Cactus country

Bon tardi! (goedemiddag)
Op deze tweede dag is het alweer tijd voor een nieuw verslag, want de eerste indrukken zijn tenslotte het leukst! Erg leuk ook om van iedereen reacties te krijgen op facebook en dit blog, dat spoort natuurlijk wel aan om opnieuw te gaan schrijven.

We beginnen bij het begin. Eergister aangekomen om acht uur ?s avonds lokale tijd. Er is een tijdsverschil van 5 uur, wat betekend dat het op dat moment in Nederland al 1 uur ?s nachts was. Ik was redelijk moe van de vlucht. Ook al ben ik inmiddels wel gewend lange vluchten te maken, meestal vlieg ik aan het eind van de dag, waardoor je sneller in slaap valt. Nu vertrok ik 12 uur ?s middags, waardoor de reis vooral voelde als een lange dag. Maar goed, aangekomen op Flamingo International airport Bonaire, na een korte tussenlanding op Aruba, was de vermoeidheid uiteraard snel vergeten door de heerlijke warme avondlucht waar je instapte vanuit het vliegruim. Elke keer maak ik er een gewoonte van om een diepe teug adem te nemen als ik uitstap op een verre bestemming, en steeds weer is deze geur nieuw. Zo weet ik van Suriname nog dat het rook naar een houtvuur met gebakken bananen, en deze keer was de warme lucht gevuld met een geur van gedroogde palmbladeren.
We werden opgewacht door Marco, de manager van het Nationaal Park Washington Slagbaai, die eerst Milena en Pim (onze docenten/begeleiders) afzette op hun resort en vervolgens ons groepje studenten naar het nationaal park bracht. De ingang van het park herkende ik meteen van de fotos, alle gebouwen zijn er mooi geel geverfd en het geheel heeft een heel typisch caribisch uiterlijk.
Ons verblijf is bijzonder luxe voor wat ik gewend ben. Uiteraard is er alleen koud water, deel ik mijn kamer en is het ietwat schimmelige matras zo hard als steen, maar verder hebben we alles wat we nodig hebben. Een koelkast, internet (werkte nog niet die avond maar nu wel), twee slaapkamers met elk een douche en toilet. Een grote woonkamer met daarbij een keuken en we hebben natuurlijk onze bijzonder stoere pickup-truck. Er was zelfs gedacht aan wat eten en drinken in de koelkast dat we die avond en de volgende dag wat konden gebruiken.
Nog diezelfde avond heb ik een klein rondje gelopen met Barry (mijn projectgenoot) en direct kwamen we tientallen heremietkrabben tegen. Die zijn er in ieder geval!
De volgende dag was ik om 7 uur wakker, heerlijk geslapen, maar ik was dan ook vrij moe. Wel had (en heb ik) erg last van mijn keel, waarschijnlijk door de droge lucht in het vliegtuig. Na een snel ontbijt kregen we een briefing van Marco, waarna na enige tijd ook Pim en Milena ten tonele verschenen alsmede ook John de Freitas, een professor die direct verbonden is aan het geitenproject op Bonaire, zelf op Curacao woont en bijzonder veel weet van de omgeving hier. Met twee trucks vertrokken we voor een rit door het park, om kennis te maken met de bijzondere en ongelooflijk rijke diversiteit aan planten en dieren. Een kleine greep uit de inventarisatie van die dag: Enorme leguanen, kleurrijke vogels en parkieten, een nestelende kolibrie, Caracara?s, Flamingo?s, Pelikanen, heel veel hagedissen, cactussen en nog meer cactussen, uiteraard geiten, waaronder ook een ten dode opgeschreven jonkie die niet meer op kon staan.
Rond drie uur waren we weer terug bij de hoofdingang, verbrand, vol met indrukken en erg hongerig. Nadat we ons in een klein cafeetje tegoed hadden gedaan aan een lokale maaltijd reden we terug naar het park, waar onze begeleiders vertrokken in hun auto naar hun resort. Wij moesten nog boodschappen doen voor drie dagen, aangezien het, ook hier, Carnaval is. Carnaval op zijn Caribisch uiteraard, en dat is volledig anders dan het zuid-amerikaanse of het Nederlandse carnaval. En alles is dan natuurlijk dicht.
Op weg naar de supermarkt werden we ingehaald door een auto. Nu is dat op zich niet bijzonder, maar laat ik eerst wat achtergrondinformatie erbij geven. Hier op Bonaire is het duidelijk belangrijk om een auto te bezitten. Niet zomaar een auto, maar echte pooierbakken. De prijs van deze auto?s is geheel uit verhouding met het inkomen van de eigenaren, zelfs voor Nederlands niveau. Echter is het bezitten van zo?n racemonster enorm belangrijk voor de status, en je ziet dan ook met regelmaat echte krotten (golfplaat dak, palmbladeren en verweerde houten muren), met daarnaast een te dure auto. Omdat deze dure auto?s uiteraard qua kosten niet te onderhouden zijn eindigen ze vaak als autowrak ergens in de tuin. Zelfs dan kan er nog een beetje status door verkregen worden, waardoor ze vaak weer lang blijven liggen.

Terug naar de auto die ons op hoge snelheid kwam inhalen. Enkele minuten later kwamen wij dezelfde auto opnieuw tegen, maar deze keer lag hij op zijn kop aan de kant van de weg. De voorbumper lag in ongeveer een stuk in het midden van de weg een paar meter verderop, en verder was ongeveer 15 meter weg bezaait met andere brokstukken zoals koplampen en andere accessoires. Uit de auto lekte vloeistof en er steeg nog wat stof op, het was duidelijk enkele seconden geleden gebeurd. De man was met een enorme snelheid dwars door een telefoonpaal gereden, te zien aan een enorm stuk rondhout dat ook op de weg lag en de knetterende draden die op een boom rusten met de rest van de paal er aan hangend. Telefoonpalen hebben hier de dikte van ongeveer 30 centimeter, en de bestuurder was er dwars doorheen gereden. Wonder boven wonder wandelde hij (volledig in de war uiteraard) gewoon bij zijn auto, zonder ook maar een zichtbaar schrammetje.

Na deze ervaring namen wij ons voor gewoon rustig te blijven rijden, en zonder verdere moeilijkheden kwamen we bij de supermarkt aan waar de prijzen nog behoorlijk tegen bleken te vallen! Na de noodzakelijke aankopen reden we in het donker terug naar het park, wat we volledig voor onszelf hebben. Na 5 uur (sluitingstijd) vertrekt namelijk iedereen naar huis, inclusief de rangers, en dat wil zeggen dat er op een kwart van Bonaire, want zo groot is het park, niemand is behalve wij, en wij mogen overal komen! Dat belooft nog wat dus.

Aangezien het verhaal alweer behoorlijk lang is geworden is het genoeg informatie voor vandaag, volgende keer weer meer!
Te Aworo! (tot ziens)