Back to Bonaire

Ja ja, je leest het goed! Quirijn gaat weer terug naar het eiland in de Caribische zee! Na drie maanden hard veldwerk in die gortdroge zandbak en vele maanden werk aan het theoretische deel van het onderzoek wat op enkele dagen na helemaal afgerond is, gaat het nu bijna gebeuren.
Hoe dan? Laten we zoals altijd bij het begin beginnen. Op de winderige avond dat ik mijn rechtervoet van de Bonairiaanse grond afzette op de trap naar het KLM toestel dat me die nacht naar Nederland zou vliegen stond ik samen met Barry, mijn trouwe projectgenoot, stil bij het feit dat we hier zeer waarschijnlijk niet meer terug zouden komen, misschien wel helemaal nooit! Ik zal voor mezelf spreken als ik zeg dat ik op Bonaire een aantal dingen ben tegengekomen die mijn vertrouwen in de duurzame ontwikkeling van het eiland niet hebben bevorderd. Ik merkte af en toe een weemoedige neerslachtigheid waarbij mensen zich neerlegden bij het feit dat alles droog was en niet werkte. Terug naar mijn eerste weken Bonaire: Met mijn hoofd overlopend van goede ideeën om het eiland te hervormen in een groene oase knalde ik volop tegen deze negatieve instelling. In de loop van het onderzoek kwam ik er achter dat al mijn “zorgvuldig” uitgedachte ideeën misschien niet altijd even toepasbaar waren en langzaam maar zeker begreep ik wat meer waarom de in mijn gedachten groene bossen wat minder makkelijk te realiseren waren.

Toch bleef de wrok een beetje hangen en daar op die vliegtuigtrap nam ik mezelf voor dat het misschien beter was een wat makkelijkere toekomst voor mezelf te kiezen op een ander tropisch eiland waar het al wat groener was en de mensen stonden te springen om duurzame ontwikkeling van hun omgeving.

Dus waarom nu toch terug hoor ik je al denken…

Tijdens het schrijven van mijn rapport was ik tegelijkertijd zo her en der bezig met het uitzoeken van een stageplek. Zo heb ik een gesprek gehad met de Smithsonian tropical research institute voor een stage in Panama, en met mijn voormalige docent aan de Van Hall Larenstein Hogeschool over een stage in Sabah, Borneo. Allemaal heerlijke groene plekken met bossen in overvloed, maar het ging allemaal nét niet door. Totdat ik een doorstuurmailtje kreeg van een organisatie die zich inzette voor het behoud en herstel van een zeldzame endemische papegaaiensoort op een tropisch eiland…in de Cariben…op Bonaire.

Echo heet de organisatie en eigenlijk kende ik ze al omdat ik er vaker langsgereden ben. Nooit echt binnen geweest, maar wel op de hoogte van hun activiteiten. Net als heel het ecosysteem op Bonaire hebben ook de papegaaien te lijden onder twee factoren; mensen en geiten. Echo is nu een nieuw project gestart waarbij ze gebieden gaan selecteren en begrenzen om geiten buiten te houden. In die gebieden worden vervolgens boomsoorten geplant die als voedselbron dienen voor de papegaaien. En ze zochten een stagiaire. Zonder mijzelf teveel op de borst te slaan was ik voor hun de beste kandidaat. Ik was bekend met het onderwerp, de geitenproblematiek, de soorten op Bonaire en het werken met exclosures om geiten buiten te houden. Ik wist dus al dat als ik zou reageren op deze stageplek, ik zeer waarschijnlijk ook aangenomen zou worden. En dus moest ik beslissen of ik terug wilde. En natuurlijk wilde ik dat, een project dat zo aansluit op mijn ervaring kon ik bijna niet weigeren. Zo gezegd zo gedaan en zoals verwacht zie ik in gedachten alweer enorme omheinde stukken bos met boompjes die ik heb geplant. Om jullie een indruk te geven waarom Bonaire toch echt wel een enorm mooi eiland is heb ik alvast een kleine teaser gemaakt:

https://www.youtube.com/watch?v=DS7pEYBlpuM