Aankomst op Bonaire & Basisbenodigdheden

Goedemiddag/morgen iedereen!
Daar zijn we weer, terug op Bonaire! En het eerste avontuur is alweer achter de rug. Na een eigenlijk best wel comfortabele vlucht vanuit het inmiddels natte en koude Nederland kwam ik na ongeveer 10 uur vliegen en 2 uur wachten aan op het warme Bonaire. Die typische tropische lucht die je tegemoet komt zodra je op de trap van het vliegtuig staat en voor de eerste keer een diepe ademteug neemt is een van mijn favoriete dingen van reizen. Op de een of andere manier is de geur altijd weer anders, en altijd ook weer zo herkenbaar.

Heel de vlucht en ook tijdens de voorbereidingen voor deze stage had ik eigenlijk een opmerkelijke afwezigheid gevoeld van welke soort van spanning dan ook, iets wat meestal toch wel ergens een keer opspeelde als ik naar het buitenland ging. Deze keer leek echter alles helemaal te kloppen en merkte ik dan ook dat ik bijna op de automatische piloot richting de kleine douane balie liep. Maar toen ik daar voorbij was en tijdens het wachten op mijn tas besefte dat ik zodadelijk om het hoekje mijn nieuwe begeleiders voor de komende 5 maanden zou ontmoeten, voelde ik toch even de spanning opkomen!

Zo nonchalant mogelijk liep ik vervolgens met mijn backpack, zware schoenen, laptoptas én daypack dat hoekje om en probeerde zo onopvallend mogelijk rond te speuren of ik ergens iemand herkende of mijn naam op een bordje zag staan.

Nu is het niet zo druk en al snel had ik iedereen "gescand". Geen bordje, en niemand die ook maar in de verste verte leek op mijn begeleiders. Terwijl ik mijn spullen op een bankje plofte en tegelijkertijd checkte of ik alles wel juist had doorgegeven en stiekem rondkeek of ze misschien wat later waren aangekomen, werd de aankomsthal steeds leger en leger. Op het laatst was ik de enige overgebleven persoon samen met een groepje mannen die domino aan het spelen waren. Aan een van deze mannen heb ik toen maar gevraagd of het nummer wat ik van Echo had (en ook al gebeld natuurlijk) klopte. Ook hij belde het nummer maar niemand nam op.

Via Facebook heb ik vervolgend Luigi (de Junior ranger waar ik de vorige keer een paar keer mee was wezen duiken) gecontact en die was gelukkig online! Deze held was binnen tien minuten op het vliegveld en bracht me vervolgens naar Dos Pos, waar ik moest zijn. In Rincon herkende hij ineens de auto van Echo, waar twee hele verbaasde mensen mij aankeken. Wat bleek; ze dachten dat ik er pas op 10 uur zou zijn in plaats van 8. Eind goed al goed dus.

Na een korte introductie op de locatie ging ik lekker snel naar bed, want ik was inmiddels natuurlijk toch wel wat moe geworden. Vanochtend wilde ik eigenlijk uitslapen, maar dat is natuurlijk niet gelukt. Hier word je nu eenmaal met het licht wakker.

De locatie is als volgt: Dos Pos is een oude boerderij die nu word gehuurd door de organisatie en op het terrein bevinden zich onder andere een plantenkwekerij, een soort van boomgaard of hortus botanicus, en daarnaast de verblijven voor de papegaaien en vrijwilligers. De staff bestaat momenteel uit Lauren en Nathan, en zij wonen op een heuvel tegenover het verblijf.

In eerste instantie dacht ik de enige vrijwilliger te zijn, misschien samen met nog een andere persoon, maar ik blijk de 6e te zijn!! Het is dus een drukke boel, en daarom is er ook geen plek meer in het huisje. Alles is nog een beetje onder constructie maar momenteel woon ik in een open hutje waar een bed en een kast staat, met uitzicht op het typische dichte struikgewas van Bonaire. Dat is natuurlijk even wennen, maar alle basisbehoeften zijn er, afgezien van het internet....

Nu pas merk je hoe belangrijk het internet eigenlijk geworden is en hoeveel je het gebruikt. De locatie ligt net buiten het bereik van de telefoon, en daarom is het ook niet mogelijk om op die manier contact te houden met de buitenwereld. Niet dat ze daar niet hard hun best voor doen hoor! Bij hun eigen huisje is een extra kantoortje gebouwd en daarin bevind zich een router en een receptor die weer verbonden is met een signaal versterker op een andere heuvel. Die signaalversterker staat gericht op de zendmast van een bedrijf waarvan ze op de vorige locatie ook signaal kregen. Helaas weigert dit bedrijf om het apparaatje op die zendmast een klein beetje te draaien, zodat het signaal de goede richting op gaat. Dus. Geen internet. En dat is zwaar. Mijn mogelijkheden tot deze basisbehoeften zijn daarom gelimiteerd tot het gebruik van internet in een cafeetje in Rincon, wat op 15 minuten lopen ligt. Dat is te doen dus, maar alleen savonds want tijdens werkuren kan dat natuurlijk niet. Daar komt nog bij dat het cafeetje op dinsdag en donderdag dicht is.

Vandaag ben ik in Kralendijk, ik ben met Lauren en Nathan meegereden en zit nu in het kantoor van de DCNA (Dutch Carribean Nature alliance) waar ze wifi en airco hebben.

Tot zover dus nog niet echt veel duidelijke informatie over mijn takenpakket, planning en of andere dingen. Volgende keer hoop ik dat ik wat meer kan vertellen over het dagelijkse leven.

Tot dan!
Quirijn