Bonaire: Back to basics

Hallo allemaal en welkom terug!
Op verzoek van velen ga ik de komende tijd weer mijn best doen om iedereen min of meer up to date te houden over wat ik allemaal aan het doen ben hier op deze kale rots in de Caribische zee.

Het zal bij iedereen inmiddels wel duidelijk zijn dat deze reis eens een keer niet in het teken staat van een stage of onderzoeksopdracht voor een hogeschool of universiteit. Dit keer ben ik op Bonaire voor een echte baan. Een korte samenvatting van mijn werkzaamheden is waarschijnlijk het beste te beschrijven als het ‘plannen en selecteren van gebieden en deze vervolgens te beplanten met zelfgekweekte bomen.’ Tijdens mijn stage ben ik hieraan begonnen en het is nu zaak om het project tot een goed einde te brengen. Dat belooft dus weer een jaar vol met zweten, kuilen graven, Iguanas wegjagen, planten water geven, zaden verzamelen en noem maar op!

Maar laten we zoals altijd bij het begin beginnen, want er moest veel gebeuren voor ik daadwerkelijk ben gekomen waar ik nu ben. Toen deze baan mij werd aangenomen voelde dat natuurlijk als een enorme eer en wilde ik niets liever dan meteen ja zeggen. Maar het betekende ook dat ik een jaar weg zou zijn en dat is toch wel even iets langer dan een paar maanden. Het betekent dat ik in plaats van een tijdelijk verblijf daadwerkelijk emigreer naar het buitenland, maar het betekent voornamelijk dat ik mijn vriendin gedurende een hele lange tijd niet zal zien. Ik ben dan ook heel erg trots dat Roos mij zo steunt in de beslissing om deze kans te pakken, ondanks het feit dat het voor ons beiden niet altijd makkelijk zal zijn om zo ver van elkaar te wonen.

Toen de beslissing genomen was werd duidelijk dat er in de paar maanden dat ik in Nederland was enorm veel gedaan moest worden om daadwerkelijk te kunnen vertrekken naar Bonaire. Ik moest allereerst nog een laatste vak volgen aan de Universiteit en daarna afstuderen. Verder wilde ik graag nog werken bij de Bever en mijn rijbewijs halen! Vooral dat laatste bleek nog behoorlijk spannend aangezien ik pas in juli serieus ben gaan lessen. Gelukkig heb ik zowel theorie als praktijk in een keer gehaald, al had ik ook geen andere keus, want voor een herkansing had ik simpelweg geen tijd. Toen al deze dingen geregeld waren, evenals het aanvragen van al de benodigde documenten voor een emigratie, kon ik nog even fijn genieten van een welverdiende vakantie met Roos.

En zo komen we hier terecht, terug op het welbekende Dos Pos, tussen de Limbi limbi’s en hagedisjes (ik kreeg net nog een hartverzakking toen er eentje ineens in mijn teen beet uit nieuwsgierigheid). In het vliegtuig had ik mijn natuurlijk al een beetje voorbereid op mijn aankomst hier tussen de andere vrijwilligers, nadenkend over hoe ik mij het beste kan aanpassen tussen mensen die je beschouwen als een nieuwkomer, terwijl je dat eigenlijk niet bent. Mijn aankomst op het vliegveld voelde dan ook raar vertrouwd en toch weer nieuw. In de auto terug kwam ik erachter dat in plaats van een gevuld huis, ik de enige bewoner zou zijn, afgezien van de hond Quint. Blijkbaar hadden een paar vrijwilligers die gepland waren voor deze periode toch niet kunnen komen. Vandaar dat ik nu helemaal het rijk alleen heb en lekker rustig kan wennen.

Alhoewel ik mij prima vermaak hier in mijn eentje en geniet van het feit dat niemand me in de weg zit, valt het mij toch op dat ik regelmatig terugdenk over mijn tijd hier met Nick. Toen ik wegging was hij er namelijk nog wel en wij trokken samen erg veel op. Daarom merk ik nu aan veel dingen dat hij er niet meer is en dat is soms wel jammer.

Maar, er is goed nieuws! Nick voelt waarschijnlijk een beetje aan dat hij hier gemist word, want er zijn plannen dat hij terugkomt rond November, om nogmaals voor een half jaar van de partij te zijn en samen met mij verder te werken waar we geëindigd zijn. Voor die tijd komen er eerst nog een Deense vrijwilliger en een Nederlandse studente uit Utrecht. Deze twee komen volgende week samen op dezelfde vlucht aan, dus dan is het hier al een stuk drukker. Tot die tijd zal ik samen met Lauren en Nathan beginnen de plannen te maken om alles zo goed mogelijk te laten verlopen, maandag beginnen we daar officieel mee.

En hoe is het dan om weer terug te zijn hier in dit droge tropische eiland? Is het wennen? Jazeker... Gelukkig heeft het 2 weken geleden hard en lang geregend, waardoor veel bomen een fris nieuw bladerdek hebben en het eiland weer wat kleur heeft. Volgens Nathan was dit de heftigste regenbui sinds hij op het eiland is aangekomen. Uiteraard is het nog steeds de droge tijd, dus het is niet ineens een groene zee, maar de verwachte dorre boel is er gelukkig ook niet. Gisternacht was er wederom een kleine bui, net genoeg om de grond toch even weer nat te maken. Dus wat is er dan zo wennen? Met de regen komen er helaas niet alleen nieuwe groene scheuten, maar ook heel, heel veel limbi limbi’s (hele kleine vliegjes die op vocht afkomen, en dus als een soort kamikazepiloten in je neus, oren en ogen gaan zitten). Ze steken niet, dus dat is dan weer een meevaller, maar als je sochtends wakker word doordat er een zwerm van deze beestjes is neergestreken op je gezicht is dat voordeel toch snel vergeten. Alleen opstaan of onder de deken verder slapen helpt. Naast de vliegjes zijn er door de regen ook wat muskieten bijgekomen en moet ik voor het eerst ook Deet gebruiken op mijn benen sochtends.

Verder voel ik me weer helemaal thuis. Gister ben ik alleen naar Playa gereden in onze goede oude Rosie, de roze Suzuki Vitara die door de vrijwilligers gebruikt word. Ondanks haar gebreken (geen zij- en achterruiten, een slecht werkende rem door een lekke remkabel, geen toeter, verstelbare stoelen, ruitenwissers, werkend groot licht en dergelijke) rijd ze als een zonnetje mits je niet harder rijd dan 80km per uur. Gelukkig is dat ook niet aan te raden op de wegen hier, dus dat is prima zo. Omdat ik zo tevreden was over het rijden heb ik haar gister eens goed gewassen en nu zijn beide nummerborden weer leesbaar en kun je door de achteruitkijkspiegels daadwerkelijk wat zien.

Vandaag is de schoonmaaksessie voortgezet en is het huis en de tuin aan de beurt. De paadjes zijn weer geharkt, een groot deel van de Opuntia cactus is verwijderd uit de tuin en zodadelijk krijgt de vloer van het huis een heuse schrobbeurt! Daarna ga ik naar het oude en vertrouwde Posada Para Mira om gebruik te maken van het internet en te skypen met mijn vriendinnetje.

De volgende keer is het tijd om te kijken of het project alweer een beetje opgestart is, maar voor nu; Ayo!