Mijn eerste baan

Zo, daar staat het dan. Het klinkt een beetje als “mijn eerste fiets” of zoiets dergelijks. Het is een nieuwe ervaring en ik verwachte er dan ook nogal wat van. Een soort spanning, een gevoel alsof het allemaal de eerste keer was en een compleet nieuwe ervaring. Niets van dat alles eigenlijk. Mensen die me van tevoren vroegen wat ik dan precies ging doen en ik al had verteld over mijn stage bij Echo vertelde ik dan ook meestal dat ik hetzelfde ging doen als tijdens die stage, maar dan met meer verantwoordelijkheid en niet te vergeten een contract. En dat blijkt het dan ook exact te zijn.
Nu klinkt het natuurlijk een beetje negatief als ik hier mee begin, maar dat is het dus juist helemaal niet! Ik wilde voornamelijk duidelijk maken dat alles me hier zo gemakkelijk af gaat. Want het gaat tenslotte geweldig, het werk, de nieuwe dingen, dezelfde leuke dingen, en de toegenomen verantwoordelijkheid, heerlijk.
Om te beginnen met het werk; Ik doe eigenlijk precies waar ik zin in heb, en heb daarbij ook nog eens drie paar helpende handen van het vrijwilliger team. Ik krijg natuurlijk opdrachten en vragen van Lauren, de general manager van Echo, maar dat zijn meer algemene taken en de hoofdopdracht, het bouwen van exclosure areas, veranderd eigenlijk niet. Wat wel veranderd zijn de prioriteiten en de week/dag agenda. Als ik een dag op een bepaalde manier ingedeeld heb is er ongeveer 50% kans dat er iets tussendoor komt en dat het allemaal weer anders moet. En juist dat vind ik zo leuk. Ik vind het leuk om te merken dat het me alleen maar meer uitdaagt om mijn taken te verdelen en af te krijgen binnen de (altijd wisselende) deadline. Een mooi voorbeeld van hoe snel en vaak dingen kunnen veranderen was afgelopen week, maar daar kom ik zo op terug. Afgezien van de altijd wisselende agenda en prioriteiten ben ik in het veld altijd degene in charge. Daar stuur ik ‘mijn’ vrijwilligers aan en werk ik mezelf samen met hen in het zweet om zoveel mogelijk gaten te graven voor het planten van nieuwe bomen, maar ook voor het plaatsen van hoekpalen. Verder verwijderen we (zo min mogelijk) vegetatie zodat het hek straks in een rechte lijn geplaatst kan worden. De komende weken gaan we in minstens een van de exclosure areas daadwerkelijk bomen planten en gaan we twee andere areas omheinen en afsluiten voor de geiten, ezels en varkens.
De nieuwe dingen, die zijn er wat minder natuurlijk, aangezien het meeste wat ik nu doe eigenlijk een vervolg is van mijn stage activiteiten. Toch is het wel even anders als toen! In plaats van mijn “eigen project” wat het tijdens mijn stage vooral was, is het nu ineens een hoofdactiviteit geworden en ben ik voornamelijk bezig ervoor te zorgen dat alles in goede banen word geleid en dat we niks vergeten zijn. Dat wil zeggen minder tijd met een schep in mijn handen en meer bezig met heen en weer lopen tussen de teams om bij te sturen wanneer nodig. Dat is gelukkig maar weinig nodig, ik heb een fijn team met hardwerkende vrijwilligers en uiteraard is er ook genoeg tijd voor ontspanning.
De grootste verandering en nieuwe ervaring zit m in de toegenomen verantwoordelijkheden die ik krijg. Als we een grotere activiteit plannen, met groepen zoals het Nederlandse leger of de CIEE groep (een internationaal onderzoeksinstituut), dan word er van mij verwacht dat ik dit volledig zelf coördineer. Dus geen laatste check vooraf, ik mag het allemaal zelf regelen. Dat is de beste manier om het te leren en ook al was het de eerste keer even schrikken, het voelt wel extra goed als je vervolgens de activiteit succesvol afrond.
Lekker bezig dus! Eigenlijk gaat alles hier soepeltjes en helemaal prima en voel ik me helemaal op mijn plek. Behalve dan het missen van mijn vriendin, dat is toch iets dat een beetje blijft steken. Heb je alles zo mooi voor elkaar hier en dan kun je het niet direct delen met je vriendin. Skype helpt, maar voor een programma dat speciaal en alleen maar ontwikkeld is om te bellen of te video-bellen via het internet loopt het toch verdomd vaak vast. Quality-time met een bad Quality verbinding dus. Gelukkig komt Roos over 2 weken al hier naar toe, ik kan niet wachten!
Om even terug te komen op het leger en hoe dingen hier kunnen veranderen wil ik jullie graag even de volgende anekdote meegeven. Zoals vaker kwam de genie unit van het Nederlandse leger langs op Bonaire voor een oefening. Daarbij doen ze ook meteen enkele projecten voor de community en dit keer was Echo aan de beurt. Bij een van onze exclosure gebieden bestaat de ondergrond uit pure kalksteen, gaten graven is onmogelijk te doen met de hand en zelfs zware machines vinden het nog moeilijk. Vandaar dat het een ideale taak was om het leger bij in te schakelen! Via Lauren werd ik voorgesteld aan de Sergeant 1e klas, die mij berichte dat zijn unit twee dagen beschikbaar zou zijn op een afgesproken datum. Alles was geregeld totdat anderhalve dag van tevoren het bezoek tot onbekende tijd werd opgeschort. Dat bekende voor ons dus geen hek op die plek. Een week later kreeg ik echter opnieuw een mail en een nieuwe datum werd gegeven (afgelopen week). Helaas werd er niet gereageerd op mijn mail met waar en wanneer we de briefing konden houden, vandaar dat ik op goed geluk maar naar Playa vertrok om de Sergeant te ontmoeten op de eerder doorgegeven locatie. Daar aangegeven bleek het beschreven hotel niet meer te bestaan en bovendien was er geen enkele soldaat te bekennen. Toevallig werd ik op dat moment gebeld en kreeg ik de Sergeant aan de lijn. Hij was wel op Bonaire, maar had een prioriteitsklus gekregen van de lokale overheid (het uitkammen van een terrein op zoek naar het moordwapen waarmee de recent vermoorde agent mee was beschoten). Hij kon dus niet op de afgesproken datum komen, maar wel een dag later.
Gelukkig kon ik nog een meeting vastzetten en zo zat ik die avond nog met de Sergeant en de Korporaal aan een tafeltje bij Karels bar. Uiteindelijk hebben “de jongens” geweldig werk verzet en hebben ze ons een volle dag en een ochtend geholpen (meer dan verwacht) omdat het moordwapen direct was gevonden. Maar het bewijst wel dat een bepaalde flexibiliteit wel nodig is bij deze baan.
Naast al het harde werk is er natuurlijk voldoende tijd om ook lekker bij te komen en allerlei leuke dingen te doen in onze vrije tijd. Op de koelkast van Dos Pos hebben we een ‘must-do’ lijstje en de volgende dingen zijn inmiddels afgevinkt: Overnachten bij de oude vissershut van Playa Frans, vissen, ‘s nachts snorkelen, Brandaris beklimmen, het park bezoeken (als toerist, niet om gaten te gaan graven) en meer.
Als laatste nieuws voordat dit wel een erg lang bericht wordt is het vanaf vandaag officieel dat we een tropische storm of ‘hurricane’ gaan krijgen. Vannacht komt Matthew met enige afstand langs Bonaire geraasd en dat betekent voor ons voornamelijk veel wind en regen. Verwacht geen rondvliegende palmbomen en verdronken geiten in de straat, zo dichtbij is de storm nu ook weer niet. Toch is het stiekem wel een beetje spannend om het eens een keer van zo dichtbij mee te maken. Vandaag ben ik even voor de laatste boodschappen naar Playa geweest mochten de wegen erg modderig of nat zijn. De hysterie in het bewoonde gedeelte van het eiland is hilarisch! Iedereen doet massaal boodschappen en er zijn verhalen van het inslaan van benzine. Ik was vandaag in een winkeltje dicht aan de boulevard en die vertelde me dat ze vanaf morgen tot zondag dicht zijn en planken voor de ramen gaan spijkeren. Kinderen hoeven morgen niet naar school en je hoeft het nieuws niet meer te bekijken omdat het op straat nergens anders over gaat. We gaan het zien!